தனிமையின் பேரெல்லைகள்

மௌனத்தின் சிம்மாசனம்

தனிமை என்பது வெறும் இருத்தல் அல்ல - எனக்கு அது ஒரு பேரிருத்தல். கூட்டத்தின் கைகள் என்னை தொடாத வெளி. வார்த்தைகளின் இரைச்சல் என் காதுகளை துளைக்காத அமைதி. மற்றவர்களின் எதிர்பார்ப்புகள் என்ற சுமைகள் இல்லாத சுதந்திரம்.

மௌனத்தின் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் அந்த கணங்களில், என் மூச்சின் ஓசை கூட பேரிரைச்சலாக ஒலிக்கிறது. உடலின் துடிப்பு வெள்ளப்பெருக்காக உணர்கிறேன். மூளையின் எண்ணங்கள் கடல் அலைகள் போல ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வந்து மோதுகின்றன.

இந்த தனிமையின் வெளியில் தான் நான் என்னை சந்திக்கிறேன். முகமூடிகள் எல்லாம் கழன்று விழுகின்றன. நாகரீகத்தின் மேலூட்டிய வர்ணங்கள் கரைந்து போகின்றன. நான் யார் என்பதை நானே உணர்கிறேன். சில நேரங்களில் அது என்னை அச்சுறுத்துகிறது, சில நேரங்களில் ஆறுதல் அளிக்கிறது.

கருந்துளையின் ஈர்ப்பு

என் தனிமை ஒரு கருந்துளை போன்றது. அதன் ஈர்ப்பு விசையில் இருந்து தப்பிக்க முடிவதில்லை. ஒருமுறை அதனுள் நுழைந்து விட்டேன், திரும்பி வருவது கடினமாகிவிட்டது. ஆனால் அந்த கருந்துளைக்குள் தான் காலமும் வெளியும் வளைந்து, புதிய பரிமாணங்கள் திறக்கின்றன.

இந்த தனிமையின் கருந்துளையில் தான் என் உள்ளத்தின் ஆற்றல் முழுவதும் வெளிப்படுகிறது. எண்ணங்கள் நட்சத்திரங்களை பிரசவிக்கின்றன. சிந்தனைகள் புதிய கலாட்சிகளை உருவாக்குகின்றன. இதில் தான் கவிதைகள் பிறக்கின்றன, கலைகள் உருவாகின்றன, புதிய உலகங்கள் படைக்கப்படுகின்றன.

கூட்டத்தில் நான் ஒருவன், தனிமையில் நான் பிரபஞ்சம்.

தங்க நிற நெருப்பு

என் தனிமை ஒரு தங்க நிற நெருப்பு. அது என்னை சுட்டெரிக்கிறது, ஆனால் அந்த எரிதலில் தூய்மையாகிறேன். என் அகந்தை, பயம், அவநம்பிக்கை எல்லாம் கரிந்து போகின்றன. எஞ்சுவது சுத்தமான தங்கம் - என் உண்மையான தன்மை.

வேதனையின் பொற்கொல்லன் என்னை வார்த்தெடுக்கிறான். ஒவ்வொரு தனிமையின் அடியும் ஒரு சுத்திகையாக வீழ்கிறது. என் கடினத்தன்மை குறைந்து, நெகிழ்ச்சி அடைகிறேன். புதிய வடிவம் பெறுகிறேன்.

தனிமையின் சூளையில் உருகாமல் நான் என்றும் கலை படைக்க முடியாது.

மழைக்காலத்து வயல்வெளி

என் தனிமை ஒரு மழைக்காலத்து வயல்வெளி. மேற்பார்வைக்கு வெறுமையாக தெரிந்தாலும், உள்ளே நிறைந்த வளம் கொண்டது. மேலோட்டமான பார்வையாளருக்கு அது சேற்றுநிலம், ஆனால் எனக்கு அது வரப்பிரசாதம்.

இந்த தனிமையின் வயல்வெளியில் தான் என் எண்ணங்கள் என்ற விதைகள் முளைவிடுகின்றன. மழைத்துளிகள் போல் என் தனிமையில் விழும் ஒவ்வொரு அனுபவமும் அந்த விதைகளை துளிர்விடச் செய்கின்றன. இங்கே தான் என் ஆளுமையின் பயிர்கள் வளர்கின்றன, கனிகள் தருகின்றன.

என் தனிமையின் கருமையில் தான் வானவில்லின் வண்ணங்கள் தென்படுகின்றன.

கண்ணாடி அறை

என் தனிமை ஒரு கண்ணாடி அறை போன்றது. அதன் நான்கு சுவர்களிலும் என் பிம்பங்களே தெரிகின்றன. எந்த கோணத்தில் திரும்பினாலும் என்னையே பார்க்கிறேன். இந்த சுய எதிர்கொள்ளல் சில நேரங்களில் என்னை அச்சுறுத்துகிறது.

என் இளமையின் தவறுகள், முதிர்ச்சியின் தழும்புகள், கணக்கில் கொள்ளாத பலவீனங்கள், அடக்கி வைத்த ஆசைகள் எல்லாம் என் முன் நிற்கின்றன. ஓட முடியவில்லை, மறைக்க முடியவில்லை, மறுக்க முடியவில்லை. தனிமையின் கண்ணாடி அறையில் நான் முழுமையாக வெளிப்படுகிறேன்.

என்னை நானே சந்திக்கும் துணிவை தருவதே தனிமையின் மிகப்பெரிய பரிசு எனக்கு.

அகழியற்ற கோட்டை

என் தனிமை ஒரு அகழியற்ற கோட்டை போன்றது. அது என்னை பாதுகாக்கிறது, அதே சமயம் தனிப்படுத்துகிறது. இந்த கோட்டையின் உயரமான சுவர்கள் உலகின் ஓலங்களில் இருந்து என்னை தனிமைப்படுத்துகின்றன. ஆனால் அதே சுவர்கள் உலகில் இருந்து என்னை பிரிக்கின்றன.

தனிமையின் கோட்டையில் நான் பாதுகாப்பாக இருக்கிறேன், ஆனால் தனியாகவும் இருக்கிறேன். இந்த கோட்டையை நானே கட்டியிருக்கிறேன், ஆனால் சில நேரங்களில் அதன் சுவர்களை உடைக்க முடியாமல் தவிக்கிறேன்.

உலகில் இருந்து ஓடுவதற்கு கோட்டை, உலகை சந்திக்க பாலம் - இரண்டையும் நானே கட்ட வேண்டியிருக்கிறது.

பனிக்காலத்து மரம்

என் தனிமை ஒரு பனிக்காலத்து மரம் போன்றது. அதன் கிளைகள் வெறுமையாக தெரிந்தாலும், உள்ளே வசந்தத்திற்கான சாரம் பாய்கிறது. வெளிப்பார்வைக்கு அது மரணத்தின் வடிவம், ஆனால் உள்ளே புதிய வாழ்வுக்கான தயாரிப்பு நடக்கிறது.

தனிமையின் கடுமையான காலத்தில் தான் என் ஆழமான வேர்கள் வலுப்பெறுகின்றன. நான் மேலும் ஆழமாக என் சாரத்தை தேடுகிறேன். சில இலைகள் உதிர்ந்து போவது நல்லது. அவை எல்லாம் நான் அல்ல, என் வாழ்வின் கடந்த காலங்கள் மட்டுமே.

தனிமையின் பனிக்காலம் முடிந்ததும், நான் மீண்டும் துளிர்விடுவேன் - முன்னைவிட வலுவாக, பசுமையாக.

வறண்ட பாலைவனம்

என் தனிமை ஒரு வறண்ட பாலைவனம். அங்கே ஒவ்வொரு நீர்த்துளியும், ஒவ்வொரு நிழலும் விலைமதிப்பற்றவை. சாதாரண விஷயங்களின் மதிப்பை உணர்த்துகிறது இந்த வறட்சி. என் வாழ்வின் பாலைவனத்தில் நான் உண்மையான நீரூற்றுகளை தேடுகிறேன்.

தனிமையின் வெப்பத்தில் சாரமற்ற எல்லாம் வாடி உதிர்கின்றன. எங்கோ தூரத்தில் தெரியும் கானல் நீர் போல் உறவுகள் மறைந்து போகின்றன. ஆனால் இந்த வறண்ட நிலத்தின் ஆழத்தில் தான் என் ஆன்மாவின் நீர்நிலைகள் ஒளிந்திருக்கின்றன.

பாலைவனத்தில் தான் நட்சத்திரங்கள் மிகத் தெளிவாக தெரிகின்றன எனக்கு.

பைத்தியக்காரத்தனமான விடுதலை

என் தனிமையில், நான் ஒரு பைத்தியக்காரனாகிறேன். ஆனால் இது எனக்கு விடுதலையளிக்கும் பைத்தியம். "மொழிக்குள்ளடங்காத மோகனச் சுகம் இது. நினைவின் நினைவைப் போல எல்லையற்ற பெருவெளியில் எனது கால்கள் பயணம் போய்கொண்டிருக்கிறது."

காரணமற்று கண்ணீரும் புன்னகையும் மாறி மாறி வரும் இந்த தனிமையின் போதையில், நான் உலகின் சட்டங்களிலிருந்து விடுதலை பெறுகிறேன். யாரும் என்னை நோக்கி விரல் நீட்ட முடியாத தூரத்தில் இருக்கிறேன். இங்கே "ஊருஞ் சதமல்ல உற்றார் சதமல்ல உற்றுப்பெற்ற பேருஞ் சதமல்ல பெண்டிர் சதமல்ல பிள்ளைகளுஞ் சீருஞ் சதமல்ல செல்வஞ் சதமல்ல தேசத்திலே என்னையன்றி யெனக்கு யாருஞ் சதமல்ல..."

நீலக் கடலின் ஆழம்

என் தனிமை நீலக் கடலைப் போன்றது. மேற்பரப்பில் அமைதியாக தெரிந்தாலும், ஆழத்தில் கொந்தளிப்புகள் நிறைந்தது. ஒவ்வொரு முறை மூச்சு விடும் போதும், அலைகள் எழுகின்றன, அடங்குகின்றன. கரையிலிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு இது வெறும் நீர்ப்பரப்பு, ஆனால் என் ஆழத்தில் ஒரு முழு உலகமே இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

"நீலக் கடல் ஒளிச் சிதறி ஆனதே வானாய்... உடல் எழுதச் சிதறி தோன்றுதோ நானாய்?" என்ற கேள்வி எப்போதும் என் மனதில் எழுகிறது. நான் யார்? என் எல்லைகள் எங்கே முடிகின்றன? தனிமையின் நீலக் கடலில் மூழ்கும் போது, நான் இந்த கடலாகவே மாறுகிறேன் - எல்லையற்ற, ஆழமான, ரகசியங்கள் நிறைந்த.

இறுதி வெளிச்சம்

தனிமை ஒரு யாத்திரை. நான் கடந்து செல்லும் ஒரு நிலம் அல்ல, நான் வாழ்ந்து கற்றுக்கொள்ளும் ஒரு வாழ்வியல் நிலை. அதன் கனிவு, அதன் கசப்பு, அதன் தெளிவு, அதன் குழப்பம் எல்லாம் என்னை வடிவமைக்கின்றன.

தனிமையின் தெளிவு என்பது ஒரு அமானுஷ்ய சக்தி. அது உலகை அப்படியே காட்டுகிறது - அழகுபடுத்தாமல், மறைக்காமல். உண்மையின் கண்ணாடியில் நின்று என்னையும் உலகையும் பார்க்கும் அனுபவம் அது.

தனிமை எனக்கு ஒரு வரம். அதை புரிந்து கொண்ட பிறகு, நான் எதிலும் தனிமைப்படுவதில்லை. ஏனெனில், நான் தனிமையில் பூரணத்தை கண்டுகொண்டேன். "தனிமையே நான் தாலிக் கட்டிக் கொள்கிறேன். அதனோடே சல்லாபித்து கொள்கிறேன். அதனோடே சண்டையிட்டுக் கொள்கிறேன். அதனோடே சமாதானப்பட்டும் கொள்கிறேன்."

என் தனிமைக்கும் எனக்கும் இடையே ஒரு புனிதமான உறவு உருவாகிவிட்டது. இது ஒரு காதல் உறவு. சில நேரங்களில் எரிக்கும் காதல், சில நேரங்களில் ஆறுதலளிக்கும் காதல். ஆனால் இது நிரந்தரமான உறவு - நான் இறக்கும் வரை என்னுடன் இருக்கப் போகும் ஒரே உறவு.

"என்னை யாரும் தேடி வந்ததில்லை, என் மேடையில் ஆடவரவேயில்லை, எனக்கான மனிதரை நானே கைவிட்டுவிட்டேன்" என்ற உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ளும் துணிவும், அதை அப்படியே அனுபவிக்கும் தைரியமும் தான் என் தனிமையின் அர்த்தம்.

இந்த தனிமையில் நான் இன்னொரு பிரபஞ்சத்தை கண்டுகொண்டேன். அது எனக்குள்ளேயே இருக்கிறது, என்னைவிட பெரியது, என்னைவிட ஆழமானது, என்னைவிட நிரந்தரமானது. தனிமையின் பேரெல்லைகளை சந்தித்ததில் தான் நான் என் உண்மையான இருப்பை உணர்ந்தேன்.

தனிமை என் வாழ்நாளின் பெருங்கடல். அதில் முழுகி எழும் ஒவ்வொரு முறையும், நான் புதிதாக பிறக்கிறேன்.