தத்துவம்

பிஞ்சு விரல் நீட்டி
ஒளி என்னை தொடுகிறது.
விழிப் பாவை
ஒளிப் பிள்ளையின்
சுடும் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்து
இமைக் கூட்டில்
மெல்ல அசைந்து நெளிந்து விழிக்கிறது.
தானிருந்த கனவென்னும்
மோன உலகம் சூன்யமாய் ஆனதால்
ஒளியை ஒரே அடியாக சபிக்கிறது
விழித்த விழியின்
கருப்பு மனது.
சாப மோட்சம் தேடித் தேடி
ஒளிப் பிள்ளை
மேற்கு வானின்
மலை முலையின் பள்ளத்தில்
முகம் புதைந்து
ரத்த சிவப்பாய் அழுது
கருத்து கொண்டிருக்கிறது.
மீண்டும்
கண் பாவை தான் கண்டு கொண்டிருந்த
மோன உலகில் உலவத் தொடங்குகிறது.