சிறுகதை

இரவுக்குள் நுழைகிறது பேருந்து பயணிகள் களைப்பிலிருக்கிறார்கள்
பலர் இருக்கையில் இறந்திருக்கிறார்கள்
சிலருக்கு நின்ற நிலையிலேயே உயிர் பிரிந்திருக்கிறது நடத்துனர் விளக்குகளை எரியவிடுகிறார்.
வெளிச்சம் எல்லோர் முகத்திலும் பரவுகிறது ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்தபடி
பூக்கட்டும் ஒருத்தியைப் பார்க்கிறேன்
வெண்ணிறச் சரங்கள் மடியில் முயங்கி வட்டமடிக்கின்றன உதிரிப்பூக்களின் வாசம் கடைசி இருக்கைவரை அலைகிறது பூக்கட்டும் விரல்களில் காட்டுமான்கள்
கொம்பைச் சிலும்புகின்றன
இணைந்து சுழலும் இரண்டு பற்சக்கரங்களாக கை மணிக்கட்டுகள் மாறுகின்றன.
பேருந்து செல்கிறது செல்கிறது செல்கிறது
ஒலியெழுப்பானில் ஓட்டுனர் சாலையில் உரையாடுகிறார்
முன் கண்ணாடிச் சதுரங்களுக்கு வெளியே மலைமலையாக இருள் மறைகிறது
புறக்காட்சிகள் அழிந்து குகைப் படலத்தில் வேகம்
படபடக்கிறது
காற்றில் புரளும் சேலையாக நெளிந்து ஓடும் பாதையை
ஒட்டுநர் துரத்துகிறார்
பற்கள் நெரிபடும் சப்தம் கேட்கிறது
கவிழ்ந்த முகத்துடன் பூக்காரி அடிக்கடி புன்னகைக்கிறாள் அவள் கைகள் நூல் கண்ணிகளைச் சுறுசுறுப்பாக இறுக்குகிறது
மெதுவாக நான் கேட்கிறேன்
ஒரு முழம் பூவுக்கு எத்தனை கிலோமீட்டர் வேகத்தில்
இந்தப் பேருந்து செல்கிறது அல்லது
ஏழு மைல் தூரத்திற்கு எத்தனை முழம் சரம் வளர்கிறது? யாரோ தெளிவுபடுத்திய பதிலை சீழ்க்கையொலி கிழிக்கிறது நிறுத்தத்தில் இறங்கி நடக்கிறேன்
பரிசோதகர் மறித்து கையை நீட்டுகிறார் பையிலிருந்து பயணச்சீட்டை எடுத்துத் தருகிறேன் அதை வாங்கி முகர்ந்து பரிசோதித்த மாத்திரத்தில் பரிசோதகர் நாய்க்குட்டியாக மாறி பேருந்தைத் துரத்துகிறார்
கவிழ்ந்த முகத்துடன் பூக்காரி அப்போதும் புன்னகைக்கிறாள்
இப்போது நான் பேருந்துக்குள் இல்லை.

• ஜெ. பிரான்சிஸ் கிருபா

அவன் இறங்கிக் கொண்டு விட்டான்., 😔