சிறுகதை

சிநேகச் சிறை கொண்டாய் என்னை...
ஒன்றை கொடுத்து
வேறொன்றை வாங்குவது போல
அன்பை கொடுத்து
என் உலகை வாங்கி உனதாக்கி கொண்டாய்..
என்.. நீர் வானம் காற்று
நிலம் நெருப்பு எல்லாம் நீயாகி விட்டாய்..
உன்னை தொல்லை என சொன்னேன்
இப்போது
உன் தொல்லைகள் இல்லாமல் இருப்பதே
பெருந் தொல்லையாக இருக்கிறது..
உன் இருப்புகளில் எதுவும் தெரிவதில்லை..
உன் இல்லாமை தான் ரணம் செய்கிறது..
மயிரை போல தான் நீ...
இருக்கும் போது அலட்சியமானாலும்...
உன் இல்லாமை எத்தனை கொடிது தெரியுமா..
எத்தனை வெறுமையானது தெரியுமா..
அதனால் நான் படும் துயர் தெரியுமா உனக்கு..
உன் இருப்பை உணர்த்த வேணும்...
தினமும் என்னை என்னை தொல்லை செய்..
எனக்கு பாரமாகு...
முதுகேறி அழுத்து...
இதயத்தில் காலூன்று...
தலை வலி உண்டு பண்ணு..
உயிரில் தீ வை..
பிறகு அதற்கெல்லாம் நீயே மருந்தாகு...
இப்போது நீ செய்கிற நேசம் இயல்பானாது....
மேட்டிலும் பள்ளத்திலும் தான் சுகமும் வலியும்..
இயல்பாய்... சமமாய்.. சமதளமாய்.. இருப்பதில் ஒன்றும் இல்லை..
எனக்கு நோயில்லாமையை விட..
வலி பட்டு வதையுற்று நலமாவது தான் பிடிக்கும்...
எனக்கு வசந்த காலத்தை விட
கோடை கால மழை தான் பிடிக்கும்...
எனக்கு பூத் தூவலை விட
முள் காயத்தில்
கல் குத்து கிற போது உண்டாகிற
வலியான சுகம் தான் பிடிக்கும்..
எனக்கு பகலை விட
இரவில் எரிகிற
விளக்கு வெளிச்சம் தான் பிடிக்கும்..
எனக்கு வெற்றியை விட
தீவிரமாய் முயன்று
எதிர்பாரத விதமாய் தோற்பது தான் பிடிக்கும்...
பசித்திருகக்கிற பொழுதில் கிடைக்கிற உணவின் ருசி தெரியுமா உனக்கு...
அது கூழாயினும் அமுதென சுவைக்கும்...
அப்படி ஒரு அன்பை நிகழ்த்து...
அடிக்கடி சண்டையிடு..
அலைக்கழி...
தொலைந்து போ..
தொலைவாய்...போ..
தவிக்க விடு...
என்னை தனித்து விடு
முடிந்தால் அழ வை...
பிறகு ஓடி வந்து கட்டிபிடி ..
முத்தமிடு..
கொஞ்சு..
திரும்ப கோபி..
ஒரு நாளும் என்னை நிறைய விடாதே..
அதற்கென்று தருவதை நிறுத்தாதே...
என்னிடத்தில் வெற்றிடத்தை உண்டாக்கி..
உனை ஊற்றி நிரப்பி கொண்டே இரு....
எனக்கு தாயாகு..தாலாட்டு...
அடித்து அழ வைத்து
அப்புறமாய் கொஞ்சு..
கொஞ்சம் எனக்கும் இடம் கொடு..
கர்ப்பப்பை இல்லாமல் போனாலும் எனக்குள்ளும் தாய்மை உண்டு..
பால் சுரக்காத
என் மார்பில் அன்பு சுரக்கும்....
தங்கமே..