சிறுகதை

வான மகள் தன் கருங் கூந்தலை அள்ளி முடிந்து ராத்திரி உதிர்ந்த நட்சத்திர பூவுதிரலை விட்டெரிந்து விட்டு சூரிய பூச்சூடி கொண்டதை போல அவளும் வாரி சூடி கொண்டு தவழ்ந்து தவழ்ந்து
வரும் ரதமாய் ரதியென கால் சலங்கைகள் ஜதி பாட அவள் மூச்சு உள்வாங்கி வெளியிடும் வேகத்தை இரட்டிப்பாக்கி காட்டும் படியாய் இரு கனி குலையும் ஆட ஒவ்வொரு எட்டிற்கும் கண்கள்
மணிக்கட்டில் இருக்கும் மணிகாட்டியில் எதையோ தேட நான் நின்று கொண்டிருக்கும் நிறுத்தம் நோக்கி வருகிறாள் வந்து விட்டாள் எதையோ எதிர்நோக்கி சாலை யை எட்டி பார்க்கிறாள்...
குனிந்து மணிக்கட்டில் பார்க்கிறாள் திரும்பவும் சாலையை எட்டி பார்க்கிறாள் சட்டென திரும்பி நான் இருக்கும் திக்கில் நோக்கினாள் என்னை திக்கென ஆக்கினாள் நான் நா....ன்.....
ன்... ந...டு... எனக்கு.... தொடரும்