கவிதை

#அப்பாவின்_செருப்பு

நான் வீட்டிலிருக்கிற சமயங்களில்
வெளியுலாத்தப் போகும் போது
அப்பாவின் செருப்பை தான்
அதிகம் பயன்படுத்துவேன்.

பெரும்பாலும் அது
விரல் பகுதிகளில்
அட்டையளவிலும்
பின் பாத பகுதிகளில்
ஒரு பேப்பர் அளவிலும்
தடிமன் கொண்டிருப்பதோடல்லாமல்
கட்டுக் கம்பிகளால்
தையல் செய்யப்பட்டிருக்கும்.

இந்தத் தேய்மானமும் காலை கிழிக்கிற கம்பித் தையலும்
அவரின் உழைப்பையும்
நான் பயன்படுத்துகிற பெல்ட் செப்பல்
அவரின் தியாகத்தையும் அடையாளப்படுத்தினாலும் கூட
ஒரு நாளும் என் ஞாபக பக்கங்களில்
இதை சேர்த்து வைத்ததுமில்லை.
புரட்டிப் பார்த்ததுமில்லை.

நீல நிற வார் வைத்த
அந்த பாரகான் செருப்பில்
கால்களை நுழைக்கிற
ஒவ்வொரு முறையும்
இரண்டு மூன்று சிமெண்டு மூட்டைகள்
என் மேலிருப்பது போலான பாரத்தை
பாதங்களில் உணர்வேன்.

அப்பாவின் பாத சூடு
அந்த செருப்பில் இருந்து
மெள்ள என் உடம்பில் பரவும்.

சில சமயம் செருப்பை தாண்டி முட்கள் குத்தும்

இன்னும் சில சமயம்
செருப்பே முள்ளாக குத்தும்.

"ஏன்பா இப்படி செருப்பு கூட எடுக்காம கஞ்சம் பண்ற" என
அப்போதெல்லாம் அப்பாவை திட்டி இருக்கிறேனே ஒழிய
எனக்கு பெல்ட் செப்பல் எடுக்கிற போது
அவரின் தராளத்தை பற்றியோ
புதிதாக அவருக்கு ஒரு பாரகான் எடுக்க வேண்டும் என்றோ
தோன்றியதில்லை.

பாவம் அப்பா.

நான் பெல்ட் செப்பலில் இருந்து
கேசூவல் ஷூ க்கும்
ஃபார்மல் ஷூக்கும் மாறிய பின்னும்
அதே பழைய பாரகனையே பயன்படுத்துகிறார்.

Ajithkumar Ajithkumar R