கவிதை

முடிவு தெரியாத நெடு ஆழ மனக் கிணற்றில் எந்நேரமும் ஓயாத சல சலப்போசை. அதன் உட்சுவரில் மோதி உரசி உடைந்து கொண்டிருக்கிறேன். உள்ளுக்குள்ளேயே நொறுங்கி காயப்பட்டு சிதிலமடைந்து போகிறேன். எல்லா
மோதலிலும் என்னில் உயிர் மட்டும் மிச்சப்பட்டு விடுகிறது.ஏதோ சாபக் கேடாய் எஞ்சி நின்று விடுகிற உயிரெனும் ஆத்மாவிற்காகவும், மனக்கிணற்றில் மண்டி கிடக்கிற இருளை நீக்கவும் இந்த பிரபஞ்ச வெளியில் ஏதோ
ஒளியை தேடுகிறேன். கண்டுபிடிக்கவும் செய்கிறேன். ஆனால் அது கணத்தில் அணைந்து போகிறது. மறுபடியும் வேறொரு வெளிச்சப் புள்ளியை தேடி ஓடுகிறேன். கண்டுபிடிக்கிறேன். அதுவும் அணைந்து போகிறது அல்லது ஒளி
மங்கி போகிறது. இப்படியாக ஏதாவதொன்றை தேடி ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறேன். சில சமயம் கிடைக்கிற கை விளக்குகளை நானே கீழே போட்டு உடைத்து விடுகிறேன்.எல்லாத்திலும் ஒரு நிறைவில்லாமை, முழுமை பெறாமை,
போதாமை.மனக்கிணறு தன்னில் ஒரு பொட்டு இருளும் இல்லாமல் நீக்குகிற பேரன்பின் ஒளியை கேட்கிறது.அது முடியாதெனில் என்னையே - என் உயிரையே பலியிடச் சொல்கிறது.இது போதாதென புத்திக்குள் குறுக்கு மறுக்காக
நடந்தபடி ஏதோ ஒரு பிராணி சளைக்காமல் அழுது கொண்டே இருக்கிறது. அதன் ஓலம் என் மனக் காதை துளைத்தெடுக்கிறது.ஓலச் சத்தம் உச்சத்தை எட்டுகிற போது பேசாமல் மனதின் வேண்டுதல் படி என்னை அதற்கு பலி கொடுத்து
விடலாம் எனக் கூடத் தோன்றுகிறது. தற்கொலைக்கு பயம் - இல்லை - தைரியமின்னை. ஆமாம் இந்த தற்கொலைக்கான தைரியமிருந்தால் வாழ்ந்தே தொலைத்து விடுவேன்.அன்பின் இல்லாமை எத்தனை கொடிது. அன்பின் இல்லாமையும்
போதாமையும் வாழ் நாள் சாவு. சுயத்தையே சீரழித்து விடும்.என் தேடலும் அன்பின் இல்லாமையும் என்னை பைத்தியமாக்குகிறது. சைக்கோ தனப்படுத்துகிறது. ஆமாம் பைத்திய போக்கில் தான் இதை கிறுக்கி
கொண்டிருக்கிறேன். என் மனதில் மூண்டிருக்கிற இருளை இப்படியாக எழுத்தின் மூலமாக வெளி இறைக்கிற முயற்சி.சிரிக்காதீர்கள். என் பைத்தியத் தன்மையும் முட்டாள் தனமும் அப்பட்டமாக முகம் காட்ட ஆரம்பித்து
விட்டது. இருட்டை வெளி இறைக்க முடியுமா? முடியாது. இந்த என் சைக்கோ தனங்களை சகித்து கொண்டு யாரேனும் அன்பு செய்யக் கூடுமா? யாராலும் ஒண்ணாது. ஆக இந்த சைக்கோ தனங்கள் தெளியாமலும் இந்த கிறுக்கல்
ஓயாமலும் இருக்கட்டும். அவை தான் என் இருத்தலை நீட்டிக்கும் பிரம்ம மூலங்கள்.
எனவே, என் சைக்கோ தனமும் கிறுக்கலும் தினம் தொடரும் என அறிக.