எண்ணங்கள் செய்த கொலை

மனம் ஒரு போல இருக்கிறது. சோர்வாக. துவண்டு போய். தூங்க முடியாத படிக்கு. யானை காதுக்குள் புகுந்த எறும்பாக படுத்தி எடுக்கிறது ஏதேதோ எண்ணங்கள். ரொம்ப நாளைக்கு பிறகு மீண்டும் அந்த எண்ணம். தானாக அழுகை வருகிறது. தலையெல்லாம் வலிக்கிறது, ஒரு மாபெரும் மலை தலைமேலிருப்பது போல. இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கிற இந்தக் கடிதமும் இதைத் தொடர்ந்து நான் செய்யப் போகிற காரியமும் எனக்கு நானே காட்டிக் கொல்லப் போகிற மாபெரும் கருணை.

   தாள முடியாத வலி என்னை வாழ முடியாதபடிக்கு வதைக்கிறது. உருண்டு சுழலும் உலகம் இருண்டு எல்லோரும உறங்கின பின்னும் உறங்காத என் ஞாபகங்கள் என்னை எரித்து ஒளிர்ந்து உறக்கம் கெடுத்து உயிர் எடுக்கின்றன.

   இருளிலும் ஒளியிலும் மாறி மாறிப் புரளும் பூமி உண்மைக்கும் பொய்க்குமாகவும் புரள்கிறது. அந்த பூமி போல, அந்தமற்ற காலம் போல - ஆடி அசைந்து நெண்டி நெளிந்து என்னுள்ளும் புரள்கிறது ஏதேதொ கூப்பாடு, ஓயாத பேரிரைச்சல். வழக்கம் போல பழக்கம் ஆகாத, வயிற்றை எரிக்கிற, வாந்தி உணர்வு தருகிற - எப்போதாவது குடிக்கிற - அதே குடி இன்றும்.

   பாடல் கேட்டேன். படித்து பார்த்தேன். படுத்து கிடந்தேன். எதுவும் என்னை சரி செய்யாமல் போக, மது தேர்ந்தேன். அந்த மதுவும் என்னை கைவிட, மனம் சோர்ந்தேன். கடைசியாக இந்தக் கடிதம். அடுத்து அந்த..

   யாரோடும் பேசாமல் உலர்ந்த உதடும், எதையும் நம்ப முடியாமல தளர்ந்த மனதும் சேர்ந்து அந்தரத்தில், காற்றை வெட்டி சுழலும் பேனை, என்னை கழுத்தை வெட்டிச் சுழலும் படி கருணைக் கோருகின்றன.

   என்னை பணையம் ஆடிய சூத்தாட்டத்தில் நான் தோற்று போவென்று மயிரளவும் நம்பவே இல்லை நான். அதனாலே உயிரை பணயம் கேட்கிறது இந்த....!

ஆமாம் நண்பனே, வாழ்க்கை ஒரு மகத்தான சீட்டாட்டம் .

இங்கு நீ தான் பணையப் பண்டம்  
நீ தான் ஆட்டக்காரன்  
நீயே தான் சீட்டுகளும்.

ஏன்
உன் கனவுகளை  
உன் நம்பிக்கைகளை  
உன் அன்பை  
உன் நேர்மையை எல்லாம்
வைத்து ஆடிக் கொண்டிருக்கிற
இந்தக் கொடூர சூதில்
நீயே ராஜாவும் ராணியும் கூட.  

உன்னிடம் தான் இருக்கிறது
இந்த ஆட்டத்தில்
தோற்பதற்கும் செயிப்பதற்குமான
வழி.

சூதுக்குள் வந்த பின்
ஏமாற்றி ஏமாறவும்
விட்டு கொடுத்து இழக்கவும்
பிடித்து வைத்து அடையவும்
கற்று தான் ஆக வேண்டும்.

மட்டுமில்லாமல்,
எதை மறைக்க வேண்டும்?  
எப்போது காட்ட வேண்டும்?  
எப்போது மடக்க வேண்டும்?
என்ற விதிகளை அறியாமல்
விளக்கு போல் வெளிச்சமாய் எல்லாருக்குமாக ஆடினாயானால்
அங்கு நீ ஜோக்கரும் ஆக்கப்படுவாய்.

அப்படித் தான் நானும் ஆக்கப்பட்டேன். அசிங்கமாய் சொன்னால் வலிக்க வலிக்க #₹&ப்பட்டேன்.

இந்தப் போலி உலகில் ஒரு எளிய பொய்யை, பிளேடளவான சின்ன துரோகத்தை, நாலு முழக் கயிறளவான ஏமாற்றத்தை - ஏற்க முடியமால், ஏற்க பழகாமல் - இவர்களுக்கு மத்தியில் வாழத் துணிந்தது மட்டும் இல்லாமல் - இவர்களைக் நேசிக்கவும் நெஞ்சு துணிந்த நானே என்னிந்த கையறு அல்லது கழுத்தறு நிலைக்கு காரணம்.

    முடியவில்லை. வலிக்கிறது என்று சொல்வதை கூட இவர்கள் வன்முறை என்கிறார்கள். பிறகு என்ன செய்ய வேண்டும்? தெரியவில்லை.

    எங்கோ நடக்கிற கொலைகள், எங்கோ நடக்கிற அநீதிகள், எங்கோ சில நாய்கள் யாரோ ஒரு குழந்தை மீது நிகழ்த்தும் வெறி கடிகள், அதற்கு இவர்கள் வாங்கும் வக்காளத்து, சாதிய வன்முறைகள் அத்தனைக்கும் அனல் பட்ட புழுவாக சுருண்டு கருகும் மனதை வைத்துக் கொண்டு தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.

    தும்பை பூவின் தனி இதழ் அளவு பாரம் இல்லாத சின்ன சின்ன பொய்களையும் அநீதிகளையும் கூட பொறுக்க முடியவில்லை. சமீப காலங்களில் யாரோடும் பேச பிடிக்கவில்லை. யாரிடமும் எதையும பகிர் பிடிக்கவில்லை. மண்டைக்குள முண்டியடித்து கொண்டு ஓடி வந்து முட்டி மோதும் ஆயிரம் ஆயிரம் எண்ணங்கள்.

இரவின் நிசப்தத்தில் எழும் குரல்கள் - அவை என் மனக்குமுறல்களின் எதிரொலிகளா, இல்லை உலகின் அலறல்களா என்று தெரியவில்லை. காலம் என்னை கடந்து செல்லும் போது, நான் அந்த காலத்தின் கரையில் நின்று கொண்டிருக்கும் முறிந்த படகு போல உணர்கிறேன்.

அன்பு என்னும் சொல்லை இப்போது உச்சரிக்கும் போது, வாயில் சாம்பலின் கசப்பு பரவுகிறது. மனித உறவுகளின் மீது நான் கொண்டிருந்த அந்த பவித்திரமான நம்பிக்கை இன்று ஒரு உடைந்த கண்ணாடி போல என் உள்ளத்தில் சிதறிக் கிடக்கிறது . ஒவ்வொரு கீறலும் என்னை குத்திக் கொண்டிருக்கிறது. நம்பினேன், காதலித்தேன், நேசித்தேன் - ஆனால் அவை அனைத்தும் என்னை ஒரு முட்டாளாக மட்டுமே நிறுத்திவிட்டன

அன்பு என்பது ஒரு வஞ்சனையான பாம்பு என்பது இன்று புரிகிறது. அதன் அழகான வர்ணங்களில் மயங்கி கையை நீட்டும் போது, அதன் விஷ பற்கள் என் இதயத்தை கீறிவிடுகிறது. அதன் பின் மிஞ்சுவது உறக்கமற்ற இரவுகளும், வேதனையின் வலிகளும் மட்டுமே.

மனிதர்களின் வாக்குறுதிகள் காற்றில் கரையும் கற்பூரம் போல மாறிப்போய்விட்டன . "நான் இருக்கிறேன்", "கவலைப்படாதே", "என்றும் உன்னுடன்" என்று சொன்னவர்கள் இன்று எங்கே? அவர்களின் வார்த்தைகள் வெறும் சடங்குகளாக மாறிவிட்டன. உண்மையான பொருள் இல்லாத வெற்று ஒலிகளாக.

ஒவ்வொரு வாக்குறுதியும் ஒரு பொய்யின் பூர்விகம் என்று இப்போது தெரிகிறது. அவர்கள் சொல்லும் போது நான் நம்புவதற்காக மாத்திரமே சொல்கிறார்கள், அவர்கள் அதை நிறைவேற்றுவதற்காக அல்ல. இந்த உண்மை என் மூளையில் ஒரு கூரிய ஆணி போல பதிந்து கொண்டு இடைவிடாமல் குத்திக் கொண்டிருக்கிறது

என் உள்ளம் இப்போது ஒரு புதைகுழி போல ஆகிவிட்டது. அதில் புதைக்கப்பட்டிருப்பவை என் இறந்த கனவுகள், சிதைந்த நம்பிக்கைகள், காணாமல் போன மகிழ்ச்சிகள். அந்த கல்லறையின் மேல் ஒரு கனமான கல் போடப்பட்டிருக்கிறது - அது என் அவநம்பிக்கையின் பாரம்.

இப்போது யாரையும் நேசிக்க முடியவில்லை. காதல் என்பது ஒரு வேடிக்கை, ஒரு கொடூரமான நாடகம் என்று தோன்றுகிறது. மனிதர்கள் தங்கள் தனிமையை மறைக்க நடிக்கும் கூத்து அது. அந்த நாடகத்தில் நானும் ஒரு முட்டாள் கதாபாத்திரமாக நடித்தேன் . இப்போது என் இதயம் ஒரு காலி அரங்கம் போல இருக்கிறது - எந்த நாடகமும் நடக்க முடியாத பாழ்பட்ட இடம்.

வாக்குறுதிகள், உறுதிமொழிகள், உண்மை என்று சொல்லப்படும் எல்லாமே இப்போது என்னால் நம்ப முடியவில்லை . மனிதர்களின் வார்த்தைகள் காற்றில் பறக்கும் இலைகள் போல அர்த்தமற்றவையாக மாறிவிட்டன. அவர்கள் சொல்லும் போது நம்பிக்கையுடன் சொல்கிறார்கள், ஆனால் மறக்கும் போது அதே வேகத்தில் மறந்துவிடுகிறார்கள்.

என் நேர்மை, என் வெளிப்படைத்தன்மை, என் அன்பு - இவையெல்லாம் இந்த உலகில் பலவீனங்களாக மாறிவிட்டன .

என் மனதில் ஆயிரம் குரல்கள் ஒரே நேரத்தில் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றன . ஒவ்வொன்றும் வேறு வேறு திசையில் என்னை இழுக்கிறது. ஒரு குரல் "போராடு" என்று சொல்கிறது, மற்றொன்று "கைவிடு" என்று கூறுகிறது. இன்னொன்று "மறந்துவிடு" என்று ஆலோசனை கூறுகிறது. அந்த சத்தங்களின் கூட்டமே என் உள்ளத்தை கிழித்து எறிகிறது.

தூங்க முடியவில்லை, உண்ண முடியவில்லை, எதிலும் மனம் லயிக்க முடியவில்லை . புத்தகங்கள் படிக்க முயன்றேன் - எழுத்துகள் என் கண்களுக்கு முன் நடனம் ஆடின, ஆனால் பொருள் புரியவில்லை. இசை கேட்க முயன்றேன் - காதுகளுக்கு வந்தது ஆனால் உள்ளத்தை தொடவில்லை.

இருத்தலே மாயை என்று இப்போது புரிகிறது . நாம் நம்முடைய இருப்புக்கு எவ்வளவு அர்த்தம் தேடுகிறோம், ஆனால் அந்த அர்த்தமே ஒரு பொய்மை. வாழ்வு என்பது ஒரு கசப்பான கனவு, அதிலிருந்து விழித்துக் கொள்ள முடியாத சாபம். இந்த உலகம் வெறும் நிழல்கள் ஆடும் குகை .

என் இருப்பே வீண், என் எண்ணங்களே வீண், என் வலிகளே வீண். அதன் பின்னும் ஏன் இந்த உடல் மூச்சு விடுகிறது? ஏன் இந்த இதயம் துடிக்கிறது? இந்த வினாக்களுக்கு பதில் தெரியாமல் நான் ஒரு உயிரற்ற பொம்மை போல நடந்து கொண்டிருக்கிறேன் .

இந்த சிக்கலிலிருந்து விடுபட ஒரே வழி தெரிகிறது. அது முடிவான தீர்வு. அது நிரந்தரமான அமைதி . இந்த சுழல்களில் சிக்காமல், இந்த வலிகளை சுமக்காமல், இந்த ஏமாற்றங்களை தாங்காமல் இருக்கும் வழி. அந்த வழியே என்னை இப்போது அழைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இருத்தல் ஒரு சாபம் என்று இப்போது புரிகிறது . இல்லாமை ஒரு வரம் என்று தெரிகிறது. அந்த வரத்தை பெற நான் தயாராகிவிட்டேன்.

உயிர் என்பது ஒரு கடன் - அதை திருப்பி கொடுக்கும் நேரம் வந்துவிட்டது . இந்த உடல் என்பது ஒரு சிறை - அதிலிருந்து விடுபடும் வழி கண்டுவிட்டேன்.

வலி தாங்க முடியவில்லை - தாங்க முடியவில்லை - தாங்க முடியவில்லை - இந்த மூன்று வார்த்தைகள் மட்டுமே என் உள்ளத்தில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கின்றன .

ஆக, இதுதான் என் கடைசி முடிவு. இதுதான் என் இறுதி தீர்மானம். என் வலியின் முடிவு. என் வாழ்வின் நிறைவு. என் இருத்தலின் அர்த்தம்.

காற்று வீசுகிறது - என்னை அழைத்துக் கொண்டு போக. நிலா ஒளிர்கிறது - என் கடைசி பயணத்திற்கு வெளிச்சம் தர. நட்சத்திரங்கள் மின்னுகின்றன - என் ஆத்மாவை வ ழியனுப்பஇருத்தல் ஒரு சாபம் என்று இப்போது புரிகிறது . இல்லாமை ஒரு வரம் என்று தெரிகிறது. அந்த வரத்தை பெற நான் தயாராகிவிட்டேன்.

இப்போது கயிறு என் கைகளில் இருக்கிறது. இந்த மௌனமான நண்பன் என் கழுத்தை அணைத்துக் கொள்ளத் தயாராக இருக்கிறான். வலி முடியும், வேதனை முடியும், வாழ்வு முடியும். இந்த நொடியில் என் இதயம் அமைதியாக இருக்கிறது - மரணத்தின் அமைதி. என் கண்கள் உலர்ந்திருக்கின்றன - இனி அழுகை வேண்டாம். என் உள்ளம் திருப்தியடைந்திருக்கிறது - இறுதி முடிவில் திருப்தி.

யாரையும் குற்றம் சொல்லவில்லை. யாரையும் பழிவாங்கவில்லை. வெறும் விடுதலை மட்டுமே கேட்கிறேன். இந்த சிக்கலான உலகிலிருந்து, இந்த வஞ்சகமான மனிதர்களிடமிருந்து, இந்த பொய்மையான வாழ்க்கையிலிருந்து முழுமையான விடுதலை. என் ஆன்மா ஏற்கெனவே பறந்து போய்விட்டது - இந்த உடல் மட்டுமே மிச்சம். அதையும் விட்டுவிடுகிறேன்.

அம்மா மன்னித்துவிடு. அப்பா மறந்துவிடு. நண்பர்களே நலமாக இருங்கள். இந்த பூமி என்னை மறந்துவிடட்டும் - நானும் இந்த பூமியை மறந்துவிடுகிறேன். ஒரு கனமான மூச்சு, கடைசி மூச்சு, பின்னர் நிரந்தர அமைதி. இதுதான் என் இறுதி தீர்மானம், என் கடைசி செயல், என் முழுமையான முடிவு.

கயிறு தயார். முடிவு தயார். தைரியம் வருகிறது.

இனி வலி வேண்டாம். இனி வேதனை வேண்டாம். இனி வாழ்வு வேண்டாம் .

விடைபெறுகிறேன். என்றென்றைக்குமாக விடைபெறுகிறேன்.

மன்னித்துவிடுங்கள். மறந்துவிடுங்கள். மகிழ்ச்சியாக இருங்கள் .

இது என் கடைசி வார்த்தை.

இது என் இறுதி முடிவு.

இது என் நிரந்தர அமைதி.

விடை.!

குறிப்பு :- இது எழுத்து முயற்சி மாத்திரமே. அகச்சிக்கலை அவ்வப்போது இப்படி எழுதி என்னை ஆற்றிக் கொள்வது வழக்கம். இதுவரை வாசித்தமைக்கு. நன்றி. நான் நலமாகவே இருக்கிறேன். இருப்பேன். யாரும் DM செய்து DISTRUB செய்ய வேண்டாம்.