வெறுமையின் கடிதம்

அன்பு மற்றும் அன்பின்மையில் தோய்ந்த வணக்கங்கள்,

எல்லோரும் நலமாயிருப்பீர்கள் என்ற போலி நம்பிக்கையோடு இந்தக் கடிதத்தைத் தொடங்குகிறேன். நலமில்லையென்றால் அதுவே இயல்பு. ஏனென்றால் நலம் என்பதே ஒரு தற்காலிக மாயை என்பது எனக்குப் புரிந்து விட்டது.

இந்தக் கடிதம் யாருக்கானது என்று கேட்காதீர்கள். இது எனக்கானது. எனக்கும் எனக்குள் வசிக்கும் அந்த அறியாமையானவனுக்குமானது. நீங்கள் வாசிக்கலாம். வாசிக்காமலும் போகலாம். எப்படியானாலும் பேச வேண்டிய விடுமுறை வேதனைகளை மொழிவதற்கான ஒரு சாக்கு மட்டுமே இந்தக் கடிதம்.

எதன் மீது நம்பிக்கை?

மனிதர்கள் என்னிடம் கேட்கிறார்கள் - "நம்பிக்கை வேண்டாமா?" என்று. நம்பிக்கை என்பது என்ன? யாரையும் நம்பாமல் வாழ்ந்த காலங்களில் மட்டுமே எனக்கு அமைதி கிடைத்திருக்கிறது. நம்பிக்கை என்பது ஒரு கற்பிதம். ஒரு சுய ஏமாற்று. நம்பினால் பிறகு நம்பிக்கை துரோகம். நம்பாவிட்டால் தனிமை. ரெண்டுமே வேதனை தானே?

ஒருவன் என்னிடம் சொன்னான் "எப்போதும் உன்னோடு இருப்பேன்" என்று. மறு நாளே மறைந்து போனான். ஒருத்தி சொன்னாள் "உன் அழுகையைத் துடைத்து விடுவேன்" என்று. பிறகு அவளே என் கண்களில் நீர் ததும்பச் செய்தாள். இப்போது எந்த வாக்குறுதியும் எனக்கு சொற்களின் விளையாட்டாகவே தோன்றுகிறது.

அன்பின் அபத்தம்

அன்பு என்றால் என்ன? "நான் உன்னை நேசிக்கிறேன்" என்று சொல்லும்போது அது உண்மையாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால் அன்பு என்பது ஒரு உணர்வு இல்லையா? உணர்வுகள் மாறும் இயல்புடையவை இல்லையா? பிறகு எப்படி நிலையான வாக்குறுதி கொடுக்க முடியும் மாறும் உணர்வின் அடிப்படையில்?

கண்ணாடிக் கோப்பையில் நீர் ஊற்றி "இது எப்போதும் இங்கே இருக்கும்" என்று சொல்வது போன்றது அன்பின் வாக்குறுதிகள். கோப்பை உடையலாம். நீர் ஆவியாகலாம். அல்லது யாரேனும் குடித்து விடலாம். ஆனால் மனிதர்கள் கோப்பையையும் நீரையும் நித்யமானது என்று நம்ப வைக்க முயல்கிறார்கள்.

என் அன்பின் கோப்பைகள் எல்லாம் உடைந்து போய் விட்டன. இப்போது நீர் ஊற்ற கூட கோப்பை இல்லை. தாகம் மட்டும் இருக்கிறது. ஆனால் தாகம் கூட ஒரு மாயை தானே?

வாழ்க்கையின் பொருளற்ற தன்மை

"வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இருக்கிறது" என்று ஞானிகள் சொல்கிறார்கள். "நோக்கம் இருக்கிறது" என்று தத்துவவாதிகள் கூறுகிறார்கள். "கடவுளின் திட்டம்" என்று பக்தர்கள் மொழிகிறார்கள். எல்லாமே மனிதக் கற்பிதங்கள் இல்லையா?

ஒரு எறும்பு தன் உயிரைப் பணயம் வைத்து சர்க்கரைத் துகளை இழுத்துக் கொண்டு போகிறது. அதற்கு அர்த்தம் இருக்கிறதா? இல்லை, அது வெறும் உள்ளுணர்வு. நாமும் அப்படித்தான். பிறந்தோம், வளர்ந்தோம், தேடுகிறோம், பற்றிக் கொள்கிறோம், துன்பப்படுகிறோம், சாகிறோம். இதில் அர்த்தம் ஏது?

அர்த்தம் என்பது நாமே கற்பிதம் செய்து கொள்ளும் ஒரு கதை. அந்தக் கதையை நம்பி வாழும்வரை அமைதி. கதை உடைந்தால் வெறுமை.

சொற்களின் ஏமாற்று

"நான் உனக்காக எதையும் செய்வேன்" - ஆனால் நேரம் ஒதுக்க முடியவில்லை.
"நீ தான் எனக்கு முக்கியம்" - ஆனால் மற்றவர்களுக்காக ஓடுகிறார்கள்.
"எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்" - ஆனால் செய்திக்கு பதில் கூட இல்லை.
"நீ தான் எனக்கு முக்கியம்" - ஆனால் வேலை, பணம், சமூக அங்கீகாரம் இவையெல்லாம் என்னைவிட முக்கியம்.

நான் இப்போது சொற்களை முற்றிலும் நம்புவதில்லை. என் சொற்களையும் நம்புவதில்லை. இந்தக் கடிதத்தில் உள்ள சொற்களையும் நம்புவதில்லை. எல்லாமே அந்த நேரத்து பொய். வெறும் பொய்.

சொற்கள் எவ்வளவு எளிதாக வருகின்றன! அதே அளவு எளிதாகச் செயல்கள் ஏன் வருவதில்லை? ஏனென்றால் சொற்கள் பொய்யானவை. செயல்கள் உண்மையானவை. உண்மை கடினமானது. பொய் எளிதானது.

நான் இப்போது சொற்களை முற்றிலும் நம்புவதில்லை. என் சொற்களையும் நம்புவதில்லை. இந்தக் கடிதத்தில் உள்ள சொற்களையும் நம்புவதில்லை. எல்லாமே அந்த நேரத்து பொய். வெறும் பொய். எல்லாமே ஒரு சொல் விளையாட்டு. ஏமாற்று.

தனிமை கடல்

மனிதர்கள் தனிமையைப் பற்றி பயப்படுகிறார்கள். ஆனால் நான் தனிமையில் நீந்தக் கற்றுக்கொண்டேன். அதில் ஒரு வித சுதந்திரம் இருக்கிறது. கசப்பான சுதந்திரம். ஆனால் சுதந்திரம் தான்.

தனிமையில் யாரும் என்னை ஏமாற்ற முடியாது. யாரும் என்னிடம் பொய் சொல்ல முடியாது. யாரும் என்னை விட்டுப் போக முடியாது - ஏனென்றால் யாருமே இல்லை.

தனிமை என்பது ஒரு கடல். ஆழமான, குளிர்ந்த, எல்லையற்ற கடல். அதில் நான் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் மூழ்குவதும் ஒரு வகையான பயணம் தானே?

மேலே வெளிச்சம் இருக்கிறது. ஆனால் அந்த வெளிச்சம் என்னை எட்டாது. கீழே இருள் இருக்கிறது. ஆனால் அந்த இருளும் என்னை முழுமையாக விழுங்காது. நான் இடையில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். வெளிச்சமும் இல்லை, இருளும் இல்லை.

வெறுமையின் உண்மை

அப்படியானால் எது மிச்சம்? வெறுமை. ஆனால் அந்த வெறுமையில் ஒரு வித அமைதி இருக்கிறது. ஏமாற்றம் இல்லை ஏனென்றால் எதிர்பார்ப்பு இல்லை. நம்பிக்கையும் இல்லை, நம்பிக்கை துரோகமும் இல்லை.

காற்று வீசுகிறது. மரம் அசைகிறது. இலைகள் உதிர்கின்றன. இதில் அர்த்தம் இல்லை. ஆனால் உண்மை இருக்கிறது. எனக்கு இப்போது அந்த அர்த்தமற்ற உண்மையே போதுமானது.

மனிதர்கள் அர்த்தம் தேடுகிறார்கள். நான் அர்த்தமற்ற தன்மையில் ஓய்வு எடுக்கிறேன். அவர்கள் பற்றுக் கோள் தேடுகிறார்கள். நான் பற்றின்மையில் நீந்துகிறேன்.

இது ஒரு வித விடுதலை. வலியுள்ள விடுதலை. ஆனால் விடுதலை தான்.

நான் இப்போது வாழ்க்கையின் எல்லையில் நிற்கிறேன். இந்தப் பக்கம் அறிந்த வலிகள். அந்தப் பக்கம் அறியாத மௌனம். எந்தப் பக்கம் போவது என்று தெரியவில்லை. அல்லது இதுவே போகும் இடமா?

எல்லையில் நிற்பது ஒரு வித சாகசம். இங்கேயும் நான் முழுமையாக இல்லை. அங்கேயும் நான் முழுமையாக இல்லை. ஆனால் இந்த அரை இருப்பிலும் ஒரு வித உண்மை இருக்கிறது.

மனிதர்கள் உறுதியைத் தேடுகிறார்கள். நான் நிச்சயமின்மையில் நடனமாடுகிறேன். அவர்கள் பதில்களைத் தேடுகிறார்கள். நான் கேள்விகளில் கரைகிறேன்.

இந்தக் கடிதம் முடியும் இடம் தெரியவில்லை. முடிவு என்பதும் ஒரு மாயை தானே? எல்லாம் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும். நாம் மட்டும் நினைத்துக் கொள்கிறோம் ஆரம்பம் இருக்கிறது, முடிவு இருக்கிறது என்று.

சரி, அப்படியே விட்டு விடுகிறேன். வாசித்தவர்களுக்கு நன்றி. வாசிக்காதவர்களுக்கும் நன்றி. நன்றி என்பதும் ஒரு சொல் தானே?

வெறுமையில் நீந்தி மிதக்கும்,
ஒரு எழுத்தாளன்