கவிதை

கரு கரு வென
பெருந் தொடைக்கு கீழ் வரை
நீண்டிருக்கும் முடியை அள்ளி முடிந்து
கொண்டையிட்டு
கனகாமரை சூடி
காட்டனோ கண்டாங்கியோ
பின் கொசுவத்தோடு
கணுக்கால் வரை கட்டி
கல் வைத்த மூக்குத்தி போட்டு
அல்லக் காது குத்தாது போனாலும்
அழகா யொரு தொங்கட்டான் போட்டு
மச மச வென இருக்கும் பொழுதில்
சாணம் அள்ளி வந்து
வாசல் தெளித்து கோலம் மிட்டு
பிள்ளையார் பிடித்து வைத்து
அதனருகில் பூசணி
பூ வைத்து-பின்
மாமன் தூங்கு வதறிந்து
சமையற் கட்டில் சாமான்களை உருட்டாமல்
சுக்கு போட்டு
சுருக்கென்று உரைக்கும் சூட்டோடு
காபியோ டீயோ கொண்டு வந்து
"எந்திரி மாமா" என எழுப்பி விடும்
நேச முள்ள பெண்ணொருத்தியை
நெஞ்சு தேடுகிறது.

❤️

(இப்படி ஒரு பொண்ணு கிடைச்சா
தலைய அடமானம் வச்சாவது
வரதட்சணை வாங்கமா சொந்த செலவுல தாலி கட்டிடலாம்.

ஆனா இப்படி யாரும் இல்லையே.)