கட்டுரை

ஓயாமல்
நாயைப் போல்
ஊளையிடும்
என் உள்மனது

கிளையின் பிடியில் இருந்து
உதிர்ந்து சருகாகி
காற்றின் போக்கில்
உருண்டோடும் இலையை போல
என் பிடிப்பில் இருந்து விலகி கொண்டது

நிரம்பிய
ஒன்றிரண்டு நிமிசத்தில்
காலியாக்கப்படுகிற
டீ கோப்பையை போல
யார் வந்து நம்பிக்கை சொல்லினும்
இரண்டொரு நிமிசத்தில்
இல்லாமல் போய்
வாழ்தலை வெறுக்க வைத்து விடுகிறது

தீர்க்கப்பட்ட அந்த டீ கோப்பையொத்த
எனது மனதின் ஆழத்தில்
எஞ்சி இருக்கும்
கொஞ்ச நஞ்ச நம்பிக்கையும்
எந்த கணத்தில் வறளுமோ..
எந்த கணத்தில் உருண்டோடி உடையுமோ.

உடைந்த பின்
மனதினை சூழ்ந்து நிற்கும்
மௌனச்சாகரம்
என்னை இழுத்து தன்னில் முழுக்கி கொள்ளும்.

உடைந்த சிதறியிருந்த மனத்துணுக்குகளை
ஒன்றுபடுத்தி
மறு ஆக்கம் பெற்ற மனது

காலவெளியில்
உலவித் திரியுமென்
திமிர் தனங்கள் உடைக்கும் .

உயிரிழந்த பொருளை ஒதுக்கி தள்ளும்
அலை கடலென
எனக்காகா தனைத்தையும்
புறம் தள்ளும்.

எதனையும் கொண்டாடாத
கொள்கை தரும் .

நீயே நிரந்தரமில்லை
இதன் இடையில
சொந்தமும் சொத்தும் எதற்கென்று
வேதங்கள் போதிக்கும்.

சோகச் சம்பவங்கள்
இயல்பென சொல்லித் தரும்.

சோகித்து வாடி
பருத்த உதடுகள்
வறண்டு வெடித்தமர்ந்திருக்கிற
ஒரு பொழுதில்
படிமங்கள் தேடி
இப்படி கவிதையும் எழுத சொல்லும்.